What A Man Выпущено 16.11.2018
Скачать:https://www81.zippyshare.com/v/iMGWaSt2/file.html
In 2013 ontdekte ik via 3 voor 12 een nieuwe band. Texas Radio was de naam van deze band uit Diepenheim en bij de aanvraag van hun eerste EP’tje kreeg ik een persoonlijk berichtje met als opening “Ha Martijnemans”. Dit vrij droogkomische mailtje toverde een glimlach op mijn gezicht, maar ik vroeg me wel af wat ik van het EP’tje moest verwachten. Na ontvangst per post heb ik hem direct in mijn auto radio gestopt en ik was aangenaam verrast.De heerlijke mix tussen blues, rock en soul klonk enerzijds vertrouwd, maar tegelijk ook vrij eigenzinnig. Invloeden van bands als The Doors en Captain Beefheart waren terug te horen, maar ook een duidelijke eigen draai.
Na de EP verloor ik ze wat uit het oog, tot de eerste single van The Grand East verscheen. Het stemgeluid, de sound, ze kwamen me erg bekend voor. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat het hier om dezelfde band ging. Een nieuwe naam, geweldige eerste singles en later een sterk “debuut” album (met dito artwork) met een eigen geluid wat zich nog verder heeft doorontwikkeld. Inmiddels heb ik ze ook een aantal keer live gezien en ben ik een groot liefhebber van deze band.
De lezers van deze site weten dat ik ook liefhebber ben van DeWolff en The Dawn Brothers. In mijn recensie van het tweede album van The Dawn Brothers schreef ik al over de studio en productie werkzaamheden van Pablo van de Poel. Naast het album van The Dawn Brothers heeft hij zich namelijk ook bezig gehouden met het tweede album van The Grand East. Een album wat ze hebben bekostigd via crowdfunding.
Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van de plaat is het geweldige geluid. Dit is niet alleen te danken aan de mix van Pablo van de Poel, maar ook de wat meer experimentele productie van Simon Akkermans. Nog steeds voert de bluesrock met flinke scheut soul de boventoon. En dankzij de stem (en het voorkomen) van zanger Arthur Akkermans hangt de sfeer van The Doors in elk nummer. Tegelijkertijd is de muziek op dit tweede album avontuurlijker, vuiger en melodieuzer. De groove die ze erin leggen is onweerstaanbaar. Elk nummer is spannend en dansbaar.
Ze hebben wederom een stap gezet in de ontwikkeling van een volledig eigen smoelwerk. Bij het beluisteren (en zien) van de band moet ik echter wel telkens denken aan Donnerwetter. Mogelijk komt het door de dansbaarheid van de muziek of The Doors invloeden. Of het komt door het charisma van beide voormannen. Bij beide bands lijkt het namelijk of je door een priester in een soort voodoo kerkdienst wordt toegezongen.
Het moge duidelijk zijn, ik ben erg enthousiast over dit tweede album. Vanaf het eerste nummer tot de laatste noot is het genieten. Er is geen zwak moment te bespeuren. Met dit album maakt The Grand East duidelijk dat ze één van de interessantste en spannendste Nederlandse bands binnen de (blues)rock zijn.
Комментариев нет:
Отправить комментарий